مبارزه هشتکی # توهم یا واقعیت
ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺑﺎﺯﯼ « ﺳﻠﺒﺮﯾﺘﯽ ﺑﻮﺩﻥ » ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎﯼ ﻓﻨﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﯽﺍﺭﺯﺷﯽ ﻭ ﻣﺒﺘﺬﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﯾﮏ ﺩﺳﺖﺳﺎﺧﺘﻪ ﯾﺎ ﭘﺪﯾﺪﻩ ﮐﺴﺐ ﺷﻮﺩ. ﻧﻤﻮﻧﻪﯼ ﺍﻏﺮﺍﻕ ﺷﺪﻩﺍﺵ ﻭﯾﺪﯾﺌﻮﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻭ ﻗﺮﯾﺒﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻀﺤﮏ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥﻫﺎ ﺑﯿﻨﻨﺪﻩ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﯾﮏ ﻓﺮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﻤﻪﯼ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﺶ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻓﺮﺩﯼ- ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺳﻠﺒﺮﯾﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ - ﺭﺍ ﺩﻩﻫﺎ ﺷﺒﮑﻪﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺍﺭﺿﺎﺀ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ ﯾﺎ ﺗﻮﻟﯿﺪﺍﺕ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻋﺮﺻﻪ، ﯾﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﻧﺴﺒﯽِ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺁﻥ ﻋﺮﺻﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﯽ ﻭ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻧﺎﺩﻗﯿﻖ، ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻋﺮﺻﻪﺍﯼ ﮐﺎﺭِ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻘﺎﺗﯽ ﻣﯿﺎﻥِ ﺍﻫﻠﺶ ﺩﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﺍﺳﺖ.
ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻮﺭﻧﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ! ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﻄﺎﺭِ ﺩﺭﻭﻥ ﻓﯿﻠﻢﺟﺎﻣﻌﻪﯼ ﻣﺎﺳﺖ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﻄﺎﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺍﻧﮑﺎﻭ، ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰﻡ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪﻣﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮﺭﻧﯿﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﺑﯿﻦ ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪﺁﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ؛ ﺟﺪﻝ ﻭ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﭼﯿﺰﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺩﺭ ﺷﺮﻑ ﻭﻗﻮﻉ ﺍﺳﺖ » ﻭ ﻓﺮﺩِ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺮﻑ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺪﻡ ﺑﺎﻭﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ : ﺧﺐ ! ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦﻗﺪﺭ ﺩﯾﺎﻟﻮﮒ، ﭼﺮﺍ
ﺍﯾﻦﻫﻤﻪ ﮊﺳﺖ، ﺑﯽﻗﺮﺍﺭﯼ ﻭ ﺗﻨﺶ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﺎﺭ ﮐﻮﭼﮏ؟ ﭼﺮﺍ ﺗﻮﺭﻧﯿﺮ ﻫﻤﻪﯼ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﮐﺘﻞ ﻣﻮﻟﻮﺗﻔﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩﯼ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ؟ ﺟﻮﺍﺏ : ﻫﻤﻪﯼ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻧﺎﺩﯾﺪﻧﯽ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺮ ﻧﺎﺩﯾﺪﻧﯽ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ﭘﻮﻝﺑﺮﺳﻮﻥ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻣﺮ ﻧﺎﺩﯾﺪﻧﯽ، ﺷﺮ ﯾﺎ ﺑﺪﯼ ﺍﺳﺖ . ﺑﻠﻪ، ﻫﯿﭻ ﮐﻠﻤﻪﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻪﺟﺰ ﺑﺪﯼ ﯾﺎ ﺷﺮ . ﺗﻮﺭﻧﯿﺮ ﻭ ﺑﺮﺳﻮﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﻣﯽﺳﺎﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺮ ﻧﺎﺩﯾﺪﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺩﯾﺪﻧﯽ ﺗﺮﺟﻤﺎﻥ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﺎﺩﯾﺪﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻨﺪ، ﺁﻥﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻧﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ سلبریتی ها در شبکه های اجتماعی ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ، ﻫﯿﭻ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺳﯽﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. آنها ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺩﺭ پست های مجازی ﻓﻘﻂ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﻭ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ،ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺳﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺁﯾﺪ، ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ نوشته پست؛ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ پست ، ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﻥﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻥ پست .
هر ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺻﺤﺒﺖ (مکالمه به عنوان ارتباط) در حال ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ هستیم، ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ پست ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩِ ﻣﻮﺍﺩ ﻭ ﻣﺼﺎﻟﺤﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﮐﻠﯿﭗ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ : ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮﺭﻣﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﺟﻨﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺑﻠﻪ ! ﻗﺪﺭﯼ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺁﻥ ﺧﺸﻮﻧﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ
ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﺩ : ﺷﮑﻠﯽ ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﺪ، ﺍﺯ ﺁﺗﺶ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺸﻮﻧﺘﯽ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ پرسش این است ، آیا شبکه ها ی مجازی ﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﯼ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺍﺳﺖ؟ مثل فیلم ؟
ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ [ ﺩﺭ ﻓﯿﻠﻢ ] ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺩﮔﯽ . ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ، ﯾﮏ ﺻﺪﺍ ﻭ ﯾﮏ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ : « ﻫﯽ ! ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩﺍﻡ، ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻏﺮﯾﺒﯽ. ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪﯼ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻧﺪﯾﺪﻩﺍﻡ، ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ. »
ﺷﻤﺎ به مانند ﮐﺎﺭﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﯾﺪ فیلم بسازید ( پست تولید می کنید ) و ، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﻧﻤﺎ، ﻫﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ ﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺗﺎﻥ(فالوورها) ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻧﻤﺎ ﯾﺎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻨﯿﺪﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ (رجوع کنید به مقاله نویس ها شبکه های اجتماعی مخصوصا فیسبوک که چگونه نما ، صدا ، تصویر ، گفتار فالوورها تبدیل به مقاله بعدی میشود ﺭﻣﺒﻮ ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻣﻌﺮﻭﻓﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﻣﻦ، ﯾﮏ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ » نحوه اشتراک گذاری پست و کپی کردن ها ) ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪﻫﯿﭻﻭﺟﻪ ! ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﻋﮑﺲ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﭼﺎﭘﻠﯿﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩ؛ ﺍﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ (رجوع کنید به جک سازها ی شبکه های اجتماعی و گزیده گو ها )
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﺎ ﺑﺪﺍﻋﺖ ﺩﺭ ﻧﺤﻮﻩﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻗﺎﯾﻊ ﻣﺤﺘﻤﻞ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻋﯿﻨﯿﺖ ﻣﯽﺑﺨﺸﻨﺪ، ﺑﻪﻃﻮﺭﯼﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯽ ﻣﻨﺘﺞ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ ﻭﻗﺎﯾﻊ ﻣﺸﺮﻭﺡ ﻣﮑﺘﻮﺏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﺷﺎﻥ ﻓﺮﺽ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻃﯿﻒ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ( رجوع کنید به داستان کوتاه نویسان شبکه های اجتماعی با شعر نویس ها )
اقتصاد
عرﺻﻪﯼ ﻫﻨﺮ ﺟﻮﻻﻥﮔﺎﻩ ﺳﻠﺒﺮﯾﺘﯽﻫﺎ ﻭ ﺑﻨﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼﺳﺖ. ﺩﺭ ﯾﮏﺳﻮ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺪﻩﯼ ﻗﻠﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﭽﻪﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﭼﺮﺥﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ ﺳﻠﺒﺮﯾﺘﯽﻫﺎ ﻭ ﺑﻨﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﯾﮏ ﻫﻤﺰﯾﺴﺘﯽ ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﯿﺰ ﺩﻭﺷﺎﺩﻭﺵ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺭﻓﺖ، ﺑﺪﻭﻥ ﺫﺭﻩﺍﯼ ﺍﺗﻼﻑ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﺻﻄﺤﮑﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻧﻬﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﺗﻮﺩﻩﻫﺎﯼ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ (رجوع کنید به تبلیغ گیری در شبکه های اجتماعی رباتهای تلگرامی شبکه ﺍﯾﻨﺴﺘﺎﮔﺮﺍﻡ و....)
منابع استفاده شده :
1)ﺩﺭﺱﮔﻔﺘﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﭘﺪﺭﻭ ﮐﺎﺳﺘﺎ
2)ﺗﺎﻣﻼﺗﯽ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡِ ﺳﻠﺒﺮﯾﺘﯽ /ایمان به پسند
3)ﺩﺳﺘﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﺯﺍﻭﯾﻪﯼ ﺩﯾﺪ ﺑﻪﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﻮﻟﺪ ﺳﻮﯾﻪﻫﺎﯼ
ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺯﺑﺎﻥ / ﺍﺑﻮﺗﺮﺍﺏ ﺧﺴﺮﻭﯼ
